Szczawik mięsisty

©

Oxalis carnosa

Opis

Rodzina: Oxalidaceae

Będąc w zgodzie z nauką ten gatunek nazywa się ‘Oxalis megalorrhiza’. Początkowe zamieszanie wśród naukowców i łatwiejsza do wymówienia nazwa spowodowały, iż mimo wyjaśnień, w obiegu jest nazwa O. carnosa, która tak naprawdę ma różowe kwiaty. Chcąc uniknąć zamieszania pozostałam przy niezgodnej z systematyką nazwie.

Korzenie rośliny są duże i bulwiaste. Z nich wyrasta krótki pęd z kępką liści. Liście są ogonkowe i w kształcie przypominają koniczynę. Są nieco mięsiste, zielone i lekko błyszczące z wierzchu. W naturze co roku liście opadają pozostawiając goły fragment łodygi. Z wiekiem bezlistna część łodygi staje się coraz dłuższa, a liście są tylko na tegorocznej części pędu. Wygląda to jak na zdjęciu. Pęd kwiatostanowy zawiera od dwóch do pięciu kwiatków o 2 cm średnicy. Kwiaty są samopylne, znamię słupka zostaje pokryte pyłkiem jeszcze przed otwarciem kwiatu. Owocem jest torebka, która zawierając dojrzałe nasiona pęka, strzelając nimi na dość znaczną odległość.

Występowanie

Gatunek naturalnie rośnie w Peru, Boliwii i Chile. Zdjęcia z natury przedstawiają siedlisko. Jak widać jest ono bardzo przepuszczalne.

Roślinę jako pierwszy opisał Nicolaas Joseph von Jacquin w 1794 r.

Wysokość

Wysokość rzadko przekracza 20 cm, jako że później gołe części pędów się pokładają.

Termin kwitnienia

Ponieważ wiele zależy od ilości światła, więc u nas jest to najczęściej okres późnowiosenny i letni.

Kolor kwiatu

Żółty.

Stanowisko

W okresie wegetacyjnym najlepiej byłoby wystawić roślinę na zewnątrz i wówczas może stać w pełnym słońcu. Jeśli nie mamy takich możliwości to w tym czasie za firanką. Zimą natomiast zapewnić roślinie jak najwięcej światła. Zimowe słońce jej nie zaszkodzi.

Wymagania i pielęgnacja

Roślinę można uprawiać na dwa sposoby.

• uprawa całoroczna,

• uprawa tylko w okresie wegetacyjnym.

Przy tym drugim sposobie na okres zimy zapewniamy roślinie temperaturę między 10 a 15 stopni. Roślina zwolni wzrost lecz nie zaprzestanie. Liście jednak stają się drobne, na bardzo długich ogonkach, a odcinki pędu są cienkie i długie. Na wiosnę nie ma rady należy te pędy przyciąć. Na zdjęciu pokazuję jak wygląda roślina po przycięciu.

Gatunek wymaga podłoża bardzo przepuszczalnego, o odczynie od lekko kwaśnego do obojętnego. Ponieważ w tropikach nie ma czegoś takiego jak torf, a nasze kupne ziemie oparte są na torfie, koniecznością jest dodanie do podłoża drobnego żwirku w ilości nie mniejszej jak 1/3 objętości ziemi. Sam sposób sadzenia zależy czy roślinę uprawiamy od siewki czy kupiliśmy nasz egzemplarz. Na zdjęciu widać, że można hodować w płytszej doniczce gdzie duża część bulwy jest na zewnątrz, a można na zewnątrz pozostawić tylko pęd.

W okresie wegetacji roślina potrzebuje znaczne ilości wody. Przepuszczalna gleba pozwoli nam nie zalać podłoża. Jeśli decydujemy się podlewać popołudniu woda musi być letnia, inaczej możemy rozgrzaną roślinę ugotować. Jeśli roślinę zimujemy podlewanie musimy dostosować do panujących warunków. Metoda palca w doniczce sprawdza się najlepiej. W naturze rośnie na dość przeciętnych glebach, więc nie karmmy jej nadmiernie. Najlepszym rozwiązaniem jest kupno ziemi zawierającej nawóz o spowolnionym działaniu. Nawożenie mamy z głowy na cały sezon. W innym wypadku najlepszy będzie biohumus raz na 10 dni lub częściej lecz połową dawki. Zimą tez można nawozić, lecz zmniejszamy dawkę jeszcze o połowę.

Wiosną przesadzamy w nową ziemię. Możemy nieco wyeksponować caudex, jednak nie da się radykalnie zmienić już ukształtowanego korzenia. Np. by uprawiać na pół leżąco trzeba zaczynać od siewki i kształtować korzeń od początku dając płaskie doniczki.

Mrozoodporność

Temperatura nie powinna spaść poniżej +6 °C. Jeśli korzeń jest całkowicie schowany przetrwa jeszcze nieco niższą temperaturę, lecz liście polecą.

Rozmnażanie

Z rozmnażaniem tej rośliny nie ma problemu. Wystarczy wilgotna gleba i temperatura w granicach 20 ⁰C. W szklarniach można ją zobaczyć w nawet najmniej spodziewanych miejscach, jako że roślina strzela nasionami na odległość do 2 metrów.

Choroby i szkodniki

Roślina z gatunku zdrowych.

Uwagi

Nazwa rodzaju ”Oxalis” pochodzi od łacińskiego ‚oxalis’ = szczaw. Greckie słowo oxalis pochodzi od słowa ‚oxys’ = ostry. Są to odniesienia do kwaskowatego smaku liści, w których występuje kwas szczawiowy, taki sam jak w szczawiu.

Krajową nazwę dało by się przetłumaczyć jako mały szczaw.

Nazwa gatunkowa ”megalorrhiza” pochodzi z łaciny i można przetłumaczyć jako duże korzenie. Odniesienie raczej oczywiste.

Nazwa”carnosa” wzięła się z łaciny gdzie ‘carnis’ = mięsisty, miąższ. Odniesienie do liści rośliny.

A
A
A
Przypisy

---

Wykorzystano zdjęcia z następujących stron:

W naturze – http://www.chileflora.com/Florachilena/FloraEnglish/HighResPages/EH0710.htm

Kwiatostan – http://media.photobucket.com/user/lore19_photo

Torebka z nasionami – http://www.bihrmann.com/caudiciforms/subs/oxa-meg-sub.asp

A
A
A