Ledebouria

©

Ledebouria socialis ‚Violacea’

 

Opis

Rodzina: Hyacinthaceae

Syn: Scilla violacea

Niewielki, cebulowy sukulent. Roślina jest atrakcyjna, a nie piękna i jest toksyczna, więc trzymać dzieci i szczególnie koty z dala od niej. W doniczce szybko tworzy kolonię wrzecionowatych cebul okrytych czerwono-brązową łuską. Wyraźna szyjka cebuli pokryta dodatkowo tuniką dla zapobieżenia nadmiernej utracie wody w środowisku naturalnym, jako że znajdują się często na poziomie gruntu. Średnica rzadko przekracza 3 cm. Nie są wieczne, ich życie kończy się po około 4 latach. Ponieważ szybko tworzy spore cebule przybyszowe więc bez obaw. Z reguły sporo będzie ich do wymiany. Liście szerokolancetowate, mięsiste, przeważnie mające 2 cm szerokości. Blaszka liściowa z wierzchu srebrzystozielona z ciemniejszymi zielonymi plamami. Spód powinien być fioletowy. Zabarwienie, długość liścia, i ogólne zagęszczania zależy od warunków uprawy. Ze środka liści (przeważnie do 5 sztuk) wyrasta niewielki i goły pęd kwiatowy, zakończony groniastym kwiatostanem. Pojedyncze kwiaty malutkie, zwisające dzwonki, dla mnie mało atrakcyjne w wyglądzie. Ładnie wyglądają tylko na zdjęciach powiększających rozmiar. Nasion w naszych warunkach nie wiąże, chyba, że sami zapylimy lub czasem rosnąc na tarasie zdarzy się, że jakiś owad zapyli kwiatki.

Występowanie

Pochodzi z Afryki Południowej. Jej siedliskiem są suche sawanny, które dostają deszcz tylko w czasie zimowych opadów. Na ten właśnie czas przypada wzrost tych roślin.

Wysokość

W dobrych warunkach 20-25 cm.

Termin kwitnienia

Może zakwitnąć w każdym miesiącu w czasie wiosny i lata.

Kolor kwiatu

Ten gatunek ma kwiaty zielonkawobiałe z fioletowymi nitkami pręcików i żółtymi pylnikami. Wielu hodowców ścina kwiatostany jak tylko wyrosną i uprawia wyłącznie dla ciekawych liści.

Stanowisko

Jak dla większości roślin tropikalnych należy zapewnić roślinie maksimum światła z minimalnym dostępem słońca. Najlepiej w godzinach rannych lub późno popołudniowych. Wystawiona na zewnątrz, z uwagi na wiatr, zniesie większy udział słońca, lecz nie powinno to być stanowisko w pełnym słońcu.

Wymagania i pielęgnacja

To łatwa w uprawie roślina jeśli zapewnimy jej zimowy spoczynek, inaczej kwitnienie w następnym roku nie będzie intensywne, a roślina nie odnowi liści. Zasychające stare liście będą szpecić wygląd.

Druga sprawa o której należy pamiętać, to wygląd roślin uprawianych w szklarniach jest nie do uzyskania na domowym parapecie. Ilość liści z jednej cebuli rzadko przekracza 3 sztuki w jednym czasie. Ogólnie może ich być więcej, lecz starsze liście zamierają i po zaschnięciu należy je usunąć dla ładnego wyglądu rośliny.

Trzeci punkt uprawy mówi, iż roślina rozmnażana ze starszych cebul rośnie wolniej. Ponieważ szybko tworzy cebule przybyszowe należy dać roślinie doniczkę większą i przesadzać co dwa lata używając najmłodszych cebul. Starsze cebule można posadzić gęściej w płytszej lecz szerokiej donicy i po sezonie wyrzucić.

Czwarta zasada to sadzenie cebul tak, by około 1/3 cebuli wraz z szyjką była nad poziomem podłoża.

Ogólnie używamy ziemi mocno rozluźnionej, czyli dobrą kupną ziemię należy wymieszać z 1/3 wermikulitu lub drobnego żwirku. Na dno solidny drenaż. W okresie uprawy roślina lubi wilgoć, lecz nie toleruje podmakania. Podłoże powinno w swej górnej warstwie nieco przeschnąć przed kolejnym podlewaniem. Lepiej nie dać wody niż nadmiernie podlewać. Z tego powodu dobrze nadaje się dla zapracowanych i zapominalskich. Nawożenie skromne. Najlepiej by ziemia zawierała nawóz o spowolnionym działaniu, wówczas nie musimy nawozić zupełnie. Inaczej biohumus co 10 dni, lub połowa dawki co tydzień. Późną jesienią można zaprzestać podlewania, a kto ma warunki to postawić roślinę w chłodnym miejscu, lecz najniższa temperatura nie może spaść poniżej +5 ⁰C. Najlepiej cebul nie wyjmować z doniczki nawet jeśli wiosną planujemy przesadzanie. Zrobić to dopiero tuż przed przesadzaniem.

Rozmnażanie

Najczęściej przez sadzenie cebulek przybyszowych. Jak ktoś postara się o nasiona to również można. Wymagają jednak dużej wilgotności w powietrzu i wysokiej temperatury podłoża.

Uwagi

Nazwa rodzaju ”Ledebouria” jest uhonorowaniem niemieckiego botanika dr Carl F. von Ledebour (1785 – 1851).Był on profesorem na Uniwersytecie w Tartu, w Estonii od 1811 do 1836 r.

Nazwa gatunkowa ”socjalis” jest nadawana czasem dla gatunku tworzącego duże kolonie.

Ponieważ w tym rodzaju panuje duże zamieszanie więc podaję link do profesjonalnej strony, gdzie można dowiedzieć się więcej o gatunkach i podgatunkach. http://www.pacificbulbsociety.org/pbswiki/index.php/Ledebouria_socialis

A
A
A
Przypisy

---

Wykorzystano zdjęcia z następujących stron:

Pokrój+liście – http://www.pacificbulbsociety.org/pbswiki/index.php/Ledebouria_socialis

Przyrost cebul – http://understandingtropicalorchids.blogspot.com/2012/10/silver-squill-ledebouria-socialis.html

Po podziale – https://www.etsy.com/listing/85372503/silver-squill-plant-rooted-bulbs-1

Kwiatek – http://phytophiliac.tumblr.com/